اما نيپس در سال ۱۸۲۶م توانست عکسي دائمي از طبيعت خلق کند. ولي زمان نوردهي اين عکس هشت ساعت بود که زمان بسيار درازي است و مشکل ديگر هم اين بود که تصوير، نگاتيو بود؛ يعني هرچه سفيد بود را سياه و هرچه سياه بود را سفيد نشان مي داد.

    به همين دليل، او به دنبال يافتن فرآيند بهتري بود و با همکاري لوئي داگر، آزمايش هايي را بر ترکيبات نقره براساس يافته هاي يوهان هاينريش شولتز در سال ۱۸۱۶م انجام دادند؛ در آن سال شولتز مشاهده کرد که مخلوطي از نيترات نقره و گچ در مقابل نور، تيره مي شوند. نيپس در سال ۱۸۳۳م درگذشت؛ ولي داگر در سال ۱۸۳۷م توانست روش «داگرئوتايپ» را اختراع کند. داگرئوتايپ به اين گونه بود که به صفحه اي نقره اي مدتي بخار يد داده تا نسبت به نور حساس شود، سپس آن را درون يک دوربين جعبه اي گذاشته و با برداشتن عدسي حدود ۱۵ تا ۳۰ دقيقه نور از شئ مورد نظر به صفحه نقره اي تابانده مي شد. براي ظهور تصوير، صفحه را در محلول جيوه با حرارت ۶۵ درجه قرار مي دادند تا با چسبيدن ذرات نقره و جيوه، عکس به وجود آيد؛ سپس صفحه را در آب سرد فرو مي بردند تا سطح آن پايدار گردد، درنهايت، صفحه را در آب نمک (سديم کلريد) قرار داده و تصوير ظاهر مي شد. يکي از مشکلات روش داگرئوتايپ اين بود که فقط مي شد يک نسخه پوزيتيو يا مثبت (عکس دائمي) از سوژه ثبت کرد. در سال ۱۸۳۵م، چند ماه پس از اينکه نتيجه آزمايش هاي لوئي داگر اعلام شد، شيميدان انگليسي، هنري فاکس تالبوت گزارشي از روند عكاسي صنعتي خود که آن را «طراحي نوري» ناميده بود، منتشر کرد؛ تالبوت اين روش را در سال ۱۸۳۵م ابداع کرده بود اما آن را مخفي نگه داشت و روش خود را کامل و در سال ۱۸۴۰م با عنوان «کالوتايپ» معرفي کرد.